| کاربرد اصول سنتی نگارگری ایرانی در آموزش هنر مطالعه موردی: هفت اصل نگارگری |
| کد مقاله : 1138-3RDARTCONF (R2) |
| نویسندگان |
|
اعظم اکبریان محمدیه * دانشجو |
| چکیده مقاله |
| نگارگری ایرانی، یکی از ارزشمندترین جلوه‌های فرهنگ و هنر ایرانی است که اصول و مبانی آن طی قرون متمادی تکامل یافته‌است. بخشی از مهمترین مستندات درباره اصول سنتی نگارگری ایرانی به قرن دهم هجری بازمی‌گردد که در آن صادق بیگ افشار، استاد نگارگری و رئیس کتابخانه سلطنتی، در «قانون الصور» به معرفی روش‌های نگارگری ایرانی پرداخته است. این اصول که شامل قواعد بصری و ترکیب‌بندی‌های خاص و همچنین هفت اصل نگارگری هستند، به نقاشی ایرانی هویتی منحصر‌به‌فرد بخشیده‌اند. بااین‌حال، امروزه در آموزش هنرهای تجسمی ایران، تأکید بیشتری بر سبک‌های غربی مشاهده می‌شود و هنر نگارگری ایرانی تا حد زیادی مورد غفلت قرار گرفته است. درحالی‌که نگارگری ایرانی صرفاً دارای کارکرد مذهبی نبوده و در کتاب‌آرایی، معماری، فرش، کاشی‌کاری و دیگر حوزه‌های هنری تأثیر عمیقی داشته است. پرسش این است: در آموزش هنرهای تجسمی به هنرآموزان در مدارس مقطع متوسطه ایران، چگونه می‌توان از اصول سنتی نگارگری ایرانی بهره گرفت؟ و در این میان، هفت اصل نگارگری ایرانی در آموزش هنر چه کاربردی می‌تواند داشته باشد؟ هدف از این تحقیق، تأکید بر کاربرد اصول سنتی نقاشی ایرانی در آموزش هنر است که به‌طور خاص از اصول هفتگانه نگارگری ایرانی می‌توان بهره جست. نتایج تحقیق قابلیت بکارگیری اصول سنتی نقاشی ایرانی به ویژه هفت اصل نگارگری را در آموزش هنرهای تجسمی معاصر اثبات می‌کند. ابداع این اصول توسط احمد موسی در عصر جلایریان و تکامل آن در دوران تیموری و صفوی نقش مهمی در انسجام نگارگری ایرانی ایفا کرده است. با به‌کارگیری این اصول در نظام آموزشی هنر ایران، می‌توان به احیای هویت هنری ایرانی کمک کرد و نسل جدید هنرمندان را با سنت‌های تصویری اصیل ایران آشنا ساخت. |
| کلیدواژه ها |
| واژگان کلیدی: آموزش هنر، هنرهای تجسمی، نگارگری ایرانی، هفت اصل نگارگری |
| وضعیت: پذیرفته شده برای ارائه شفاهی |